Ustawa z dn. 31 lipca 2019 r.o świadczeniu uzupełniającym określa warunki nabywania prawa, tryb przyznawania oraz zasady wypłacania i finansowania świadczenia uzupełniającego dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji.

Celem świadczenia uzupełniającego jest dodatkowe wsparcie dochodowe osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji.

Komu przysługuje świadczenie uzupełniające?

Do świadczenia uzupełniającego będą uprawnione osoby:
- mieszkające w Polsce,
- które ukończyły 18 lat i 
- których niezdolność do samodzielnej egzystencji została stwierdzona określonym w ustawie orzeczeniem,
przy spełnieniu pozostałych warunków ustawowych.

Sam fakt posiadania orzeczenia o niepełnosprawności nie daje podstaw do przyznania prawa do świadczenia uzupełniającego.

W jakiej wysokości przysługuje świadczenie uzupełniające?

Świadczenie uzupełniające będzie przysługiwało w wysokości nie wyższej niż 500 złotych miesięcznie, przy czym łączna kwota tego świadczenia i świadczeń finansowanych ze środków publicznych (o charakterze innym niż jednorazowe) oraz zagranicznych świadczeń emerytalno-rentowych, z uwzględnieniem wyłączeń, o których mowa w ww. ustawie, nie może przekroczyć 1600 zł miesięcznie.

W jaki sposób ubiegać się o świadczenie uzupełniające?

Prawo do świadczenia uzupełniającego ustala się na wniosek osoby zainteresowanej składany odpowiednio do organu wypłacającego świadczenie emerytalno-rentowe (KRUS, ZUS, inne). W przypadku osób pobierających emeryturę lub rentę z KRUS wniosek wraz ze stosownymi dokumentami należy złożyć w jednostce organizacyjnej KRUS wypłacającej świadczenie emerytalno-rentowe (oddział regionalny lub placówka terenowa KRUS).

Osoby, które pobierają emerytury z KRUS oraz z ZUS – wniosek o świadczenie uzupełniające winny złożyć w ZUS.

Do wniosku należy załączyć (o ile nie znajdują się w posiadaniu KRUS) dokumenty niezbędne do ustalenia prawa do świadczenia uzupełniającego, a w szczególności:

• orzeczenie o całkowitej niezdolności do pracy i niezdolności do samodzielnej egzystencji lub
• orzeczenie o niezdolności do samodzielnej egzystencji lub
• orzeczenie o całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym i niezdolności do samodzielnej egzystencji lub
• orzeczenie o całkowitej niezdolności do służby i niezdolności do samodzielnej egzystencji,
• w przypadku osób uprawnionych do emerytury lub renty zagranicznej bądź innego świadczenia zagranicznego o podobnym charakterze – dokument potwierdzający prawo do tych świadczeń i ich wysokość, wystawiony przez zagraniczną instytucję właściwą do spraw emerytalno-rentowych;

Osoba składająca wniosek o świadczenie uzupełniające musi ponadto złożyć oświadczenie o nieposiadaniu prawa do świadczeń pieniężnych finansowanych ze środków publicznych lub o posiadaniu prawa do takich świadczeń, wskazując nazwę organu przyznającego oraz wysokość przyznanych świadczeń.

Ustalanie prawa i wysokości oraz wypłata świadczenia uzupełniającego

Przyznanie prawa do świadczenia uzupełniającego, odmowa prawa do świadczenia uzupełniającego, zmiana wysokości świadczenia uzupełniającego oraz stwierdzenie ustania prawa do świadczenia uzupełniającego następuje w drodze decyzji.

W przypadku osób pobierających emeryturę lub rentę jedynie z KRUS, decyzje w sprawie świadczenia uzupełniającego wydaje i świadczenie to wypłaca KRUS.

W razie zbiegu prawa do świadczeń emerytalno-rentowych, decyzje w sprawie świadczenia uzupełniającego wydaje i świadczenie to wypłaca ten organ, który wypłaca dodatek pielęgnacyjny (KRUS, ZUS, inne).

Świadczenie uzupełniające przysługuje od miesiąca, w którym zostały spełnione warunki wymagane do jego przyznania, nie wcześniej niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o to świadczenie.

Jeśli ustaną okoliczności będące podstawą przyznania świadczenia uzupełniającego, prawo do tego świadczenia ustaje od miesiąca, w którym nastąpiło zdarzenie będące podstawą utraty prawa do świadczenia uzupełniającego. Kasa wyda wówczas decyzję, w której stwierdzi ustanie prawa do świadczenia i wstrzyma jego wypłatę.

Oryginał pisma KRUS dostępny jest jako załącznik.